Gólfsteinarnir, sem ég man eftir frá Mílanó, eru ekki litlir kúptir hummar sem þú sérð í öðrum borgum - óstöðugir og dimmir eins og kræklingskeljar - heldur stórir, puttaðir rétthyrningar af fölum steini, svo breiðar og þungir að hver og einn virtist hafa krafist sérstakrar og mjög sérstakt átak. Háu hælarnir á stígvélunum mínum myndu forðast og dansa um gryfjurnar og beyglurnar, og ég myndi taka smá andardrátt áður en ég beygði sandrásina milli eins steins og annars.
Þeir voru eins og blokkir eins og palazzi Mílanó, skrautgryfjar þeirra eins undarlegir og gersamlega duttlungafullir og risastóra brons eyrað sett í vegginn í fjölbýlishúsi á Via Serbelloni. Súrrealískt eyra, orðið grænt með tímanum og fjölbreytt svifryk í Mílanóloftinu, var upphaflega hannað árið 1927 af myndhöggvaranum Adolfo Wildt sem aðgang að kallkerfi.
Cyrill Matter
Þegar ég bjó í Mílanó reyndi ég að skilja hvað gerði stíl hans svo frábrugðinn þeim sem eftir er á Ítalíu. Ólíkt Róm voru engir hughreystandi rauðir veggir og í stað rústanna voru það mannvirki sem eftir var af Lazzaretto-fléttunni á 15. öld; í stað krulla á framhlið barokkkirkjanna, stóð Duomo Mílanó gríðarstór og einmana frá miðju stóra tóma torginu, bakið og búðirnar sprungu og spikuðu svo hann leit út eins og minnisstýran blendingur af barnshafandi fjalli og ergilegri risaeðlu.
Cyrill Matter
Langu, beinu göturnar voru ekki notalegar eða rómantískar eða að bjóða, en þegar ég skellti mér eftir, andaði að útblæstri bíls, framhjá lokuðum glergluggum kaffihúsa án verönd, þá myndi ég stundum grípa þunga hurðirnar á einum yfirvofandi palazzi sprunginn opinn. Í gegnum þau gat ég séð innri garði með veggjum þakinn í blómstrandi vínviðum svo viðkvæmir, svo mildir, svo ótengdir frá þungum steinum í kringum þá að þeir litu út eins og teikningar eða ofskynjanir.
Mílanóstíll kemur niður á spennunni milli ofstærðs rúmmáls sem fest er við þyngd brons, rangsnúinn æðakennd og blikkandi, hreyfanleg vitsmuni.
Og rétt þegar ég hélt að öll sjónræn léttir væru ljósar og glitrandi, myndu stórfelldari bronsform fullyrða sig, svo sem Arnking Pomodoro stórskemmtilegi diskur í miðju Piazza Meda. Ég ákvað að lokum að Mílanóstíllinn kæmi niður á spennunni milli ofstærðs rúmmáls sem var fest í þyngd brons, rangsnúinn heiðarleika og svipandi, hreyfanlegan vitsmuni.
Cyrill Matter
Þessi stíll endurspeglast óaðfinnanlega í sambandi Palazzo Gallarati Scotti, á Via Borgospesso í Mílanó, og húsgögnum Bottega Veneta innanhúss. Palazzo er frá 18. öld, með veggmyndum af Giovanni Battista Tiepolo, en samtíma ljósakrónan yfir borðstofuborðinu - sem lítur út eins og sömu fínlega fléttu leðrið og töskur merkisins - er í raun úr þéttu, þungu bronsi af skartgripum Osanna Visconti di Modrone.
Cyrill Matter
Sum sófa eru bólstruð í litbrigðum sem eru svo þögguð - föl ferskja, hushed grænn, hverfa taupe - að þeir virðast hætta við eigin magn þeirra. Rammar meðfram botni passa litina fullkomlega í ræmum af suede. Silfursmiðurinn er sýndur sem hellur úr hnífapörum í þremur patinas: Sterling silfri, sterling silfri með rhodium áferð og ryðfríu stáli. Allir verkin eru etsaðir með fínu krosshúðamynstri. Fínt postulín er einnig handmálað með krosshúðum, óskýrt þannig að mynstrið hér er lægð frekar en fullyrðing.
Það þarf kunnáttu, föndur og ímyndunarafl til að skapa þá djörfu brjálæði sem blómstrar held ég aðeins í Mílanó þar sem malbikarsteinar verða flekar yfir sandi hafsins.