Stíll af: Carlos Mota; Mynd: Gray Crawford
Í vikunni er Roger Thomas sköpunaraflinn á bakvið óeðlilegasta úrræði innréttingarinnar í Las Vegas. Flestir föstudagar, þó, að innfæddur maður Nevada skilji eftir sig spilavítin, sýningarstúlkur og spilakassar til að ferðast til skemmtistaðar rétt norðan við San Francisco. Séð frá laufgrænum grænum úthverfum Marin-sýslu hér að neðan, rennur hin slitna móderníska bygging úr gleri og snjóbrotnum gryfjum á dularfullan hátt yfir átta bratta hektara af óbyggðri hlíð eins og forngrísk minnismerki. Reyndar stendur hús hönnuðarins svo hvítt og áberandi að nágrannar Tómasar vísa til þess sem musterisins.
Það er ekki það sem gestir búast við í þessum umhverfi, heldur er ekki Roger Thomas. „Ég er ekki sitjandi á ströndinni og með bók eins og strákur,“ segir hann. Sem framkvæmdastjóri hönnunar Wynn hönnunar og þróunar hefur Thomas haft umsjón með innréttingum Mirage, Bellagio, og nú síðast 2.700 herbergi Wynn dvalarstaðar, sem hann ferðast um heiminn fyrir að eignast lúxus húsgögn fyrir tonnið. Hann hannar einnig svimandi úrval af undirskriftarsöfnum húsgagna, fylgihlutum í garðinum, speglum og teppum.
En á hans stað í Kaliforníu rækta Thomas og félagi hans, Arthur Libera, leyfisveitandi fyrir listamenn og framleiðendur, einfaldara en ekki síður stílhreint líf í húsi sem er minna en sumum íbúðum Wynn hótelsins. Jæja, 7.000 fermetra einbýlishúsin, hvað sem því líður. „Þetta er eins og að búa í tréhúsi,“ segir Thomas. „Það er töfrandi og rómantískt. Það vekur æðruleysi. Og það er frekar erfitt að láta mig vera rólegur.“
Stíll af: Carlos Mota; Mynd: Gray Crawford
Hjónin ætluðu ekki að setja upp þrif í Marin-sýslu. En fyrir tveimur árum, eftir svekkjandi leit að heimili sem þeir gátu átt í San Francisco - Libera býr á Bay Area í fullu starfi - fóru þau yfir Golden Gate brúna og fundu, til undrunar, hinn fullkomna auðan striga.
Upprunalega eigendur hússins, ljósmyndari og eiginkona hans, voru sjálfumgagnaðir naumhyggju fullkomnunarfræðinga sem skildu eftir sig innréttingar svo byggingarlega hreina og markalausa að sumir hugsanlegir kaupendur voru látnir vera kaldir. Húsið var í meginatriðum 5.000 fermetra lifandi ljósmyndavinnustofa með svefnherbergis föruneyti fest á annars opið gólfplan. Thomas og Libera elskuðu hins vegar 12 feta háa loft, þakglugga, bakka hára glugga og innisundlaugina sem snýr að vegg frönskra hurða sem opnast fyrir töfrandi útsýni yfir veðrað tré og steypandi hæðir. Eina skreytingaráætlun þeirra var að „endurskilgreina tilgang hússins,“ segir Libera en lét arkitektúrinn vera ósnortinn.
Í grundvallaratriðum soðið þetta niður til að bæta við litum og hangandi gluggatjöldum. Fyrsta hvatir Tómasar var að koma sterkum litbrigðum til að lífga upp á sjúkrahvíta umhverfinu. Til að ná fram einum lit sem dansaði í höfðinu á honum tók hann sig til að lýsa nákvæmlega grænbrúnu tónum í lund eignarinnar með lifandi eikum til skreytingarmálaranna Mark Evans og Charley Brown. Eins og Thomas rifjar upp með ánægju bentu handverksmennirnir á að liturinn sem skjólstæðingur þeirra væri að vinna í til að útskýra, hljómaði eins og sá sem 19. aldar listamaðurinn Jacques-Louis David notaði í bakgrunni portrettmynda sinna af frönskum aðalsmönnum. Tómas og Libera voru spennt fyrir innsýninni. „Við hata tveggja orða lit,“ segir hönnuðurinn. „Við elskum málsgreinarlitina.“ Frekari umræður fóru fram og leiddu til jafn vönduðs víðsýni um sérsniðna tónum, svo sem Lavender-gráa Monet Pastel Portraits Background og jarðbundið rautt sem endaði með því að vera kallað Pompeii Villa of the Mysteries.
Stíll af: Carlos Mota; Mynd: Gray Crawford
Gluggatjöldum í mjúkum, þögguðum litum var komið fyrir yfir berum gluggum, ljós síandi litbrigði yfir þakljós og teppi ofan á hvítum hlyngólfum. Og þegar blandað var saman fornminjum og nútíma húsgögnum Thomas og Libera, byrjaði list og hlutir að skilgreina íbúðarrýmið, hvarf smám saman síðasti hvíti fetish fyrri eigenda - eins og hvíta hurðarbúnaðinn og hvíta körfuboltahrútinn.
Forvitinn er að það eru ekki efnislegu viðbæturnar heldur skori eignarinnar á þyrnu eikar sem virðast hafa mest aukið tilfinningu rólegheitanna. „Gluggarnir ramma útsýni yfir trén eins og listaverk,“ segir Thomas. „Það er töfrar að horfa út fyrir húsið og töfrar við að líta inn.“ Trén veita hönnuðinum einnig innblástur þegar hann leggst á veröndina, skissubók í höndunum. „Ég finn form, litabendingar sem ég vil nota, kennslustundir í stærðargráðu,“ útskýrir hann. „Las Vegas er enn þar sem stóru verkin verða unnin. En Marin er þar sem innblástur og rannsóknir fara fram.“
Og satt best að segja, aðeins meira skreytingar líka. Samkvæmt Libera finnst Thomas ekkert slakari en að endurraða húsgögnum hverja helgi. Hönnuðurinn viðurkennir að hann geri það sama þegar hann gengur í gegnum anddyrið á Wynn Hotel. Hér í Kaliforníu er áráttu húsgagnaskipta hins vegar eitthvað af friðsamlegri Zen æfingu (Libera kallar það hlutmeðferð). En í Vegas er það verð að stunda viðskipti á gargantuan mælikvarða. „Með 6.000 starfsmenn,“ segir Thomas andvarpað, „það er erfitt að sjá til þess að allir setji allt aftur á réttan stað.“