Sunnudaginn 31. ágúst 1997. Dagurinn sem heimurinn vaknaði til að uppgötva Díönu prinsessu hafði látist í bílslysi. Þegar flestir voru að reyna fyrst að taka á móti fréttunum stóð ég inni í Parísargöngunum þar sem það hafði gerst.
Klukkutímum áður var ég á leið í rúmið eftir síðbúinn vakt á fréttastofunni Press Association þar sem ég var fréttaritari. Það hafði verið róleg nótt, núna sem hafði breyst verulega. „Þú verður að fá París,“ blakaði fréttaritari minn í símanum. „Það hefur orðið bílslys. Díana er meidd. Dodi al Fayed er látinn.“
Hneykslaður, ég bókaði fyrsta flugið til Parísar með dögun. Ég get ekki látið eins og ég hafi ekki orðið spenntur þar sem ég bjó mig til að fara á svona risastóra sögu. Allt sumarið hafði Díana verið á forsíðunum þar sem rómantík hennar með Dodi lék fyrir myndavélarnar. Á hverjum degi virtist það byggja upp einhvers konar hápunktur. Nú þetta.
Um klukkan 4:20 um morguninn brutust fréttir af því að Díana hafi látist. Það var PA sem tilkynnti andlát sitt fyrst, á undan opinberri staðfestingu. Þeir höfðu framúrskarandi uppsprettu og gátu ekki staðist að ausa umheiminn.
Flugvélin til Parísar var troðfull af blaðamönnum. Jafnvel reyndustu þeirra virtust vera jafn hneykslaðir og ég. Við höfðum þegar heyrt fregnir af ljósmyndurum að bíllinn væri eltur. Auk áfalls vegna dauða Díönu, vorum við ekki viss um hvers konar móttökur við fengjum.
Á jörðu niðri fékk ég leigubíl beint á slysstað. Það var klukkan 8 um morguninn þegar ég náði í Alma-göngin, nálægt Eiffelturninum. Ég bjóst við að það yrði enn lokað. En flak Mercedes var flutt og brjótast þegar um aðra hlið.
Fólk var svo forvitið að það labbaði inni til að kíkja. Mér tókst að komast inn áður en lögregla lokaði því. Eina merkið var tannbeygja í botni 13. steypustólpsins þar sem bíllinn hafði hrapað og svolítið furðuleg sjón blómvönd sem hafði verið skilið eftir í skatt.
Jafnvel eftir að göngin voru lokuð hélt fólk áfram að koma til að komast eins nálægt og mögulegt var. Ég talaði við marga þeirra til að fá viðbrögð sín. Það urðu nokkur tár og nokkur reiði - við Charles prins, við fjölmiðla - en aðallega töluðu þeir um áfall sitt og sorg vegna tveggja ungu sonu hennar.
Göngin höfðu opnast alveg og annar fréttaritari og ég ráðinn leigubíl til að keyra okkur í gegn. Með svo miklu hreinsuðu var erfitt að ímynda sér hvað hafði gerst kvöldið áður.
Síðdegis síðdegis sagði fréttaritari minn mér að komast á Pitié Salpêtrière sjúkrahúsið þar sem læknisfræðingar höfðu barist við að bjarga lífi Díönu. Charles prins og systur hennar voru komnar til að fara með lík hennar heim.
Lítill hópur blaðamanna fékk leyfi til að horfa frá hliðarlínunni á grundvelli þess að þeir deildu smáatriðum sem þeir sáu. Ég hefði elskað að vera meðal þeirra en í staðinn gekk ég til liðs við mannfjöldann á götunni úti. Seinnipartinn í dag var drifið út úr heyrnarskýli, kistan þakin Royal Standard.
Það var dauft lófaklapp sem merki um virðingu, en flestir stóðu í þögn. Í allan dag hafði ég verið að hlusta á viðbrögð annarra, sem fréttaritari. Nú fannst mér leiðinlegt þegar endanlegt andlát Díönu fór að sökkva inn.
Daginn eftir voru blöðin full af myndum af sorglegu heimkomunni. Sagan hafði flutt aftur til Lundúna og gríðarlega streymi sorgarinnar.
Eftir einn dag eða tvo var ég kallaður aftur í tímann til að hjálpa til við að hylja útförina. Ég var enn í fréttaritara en eins og flestir, var ómögulegt að láta mig ekki tárast af því að synir hennar gengu á bak við kistu hennar og umslagið með orðinu „Mamma“ meðal blómanna. Fyrst núna hafa þeir opinberað hversu erfitt það var fyrir þá.
(Myndir: Getty, Jackie Brown)
Frá: Góð þrif í Bretlandi