Stíll af: Carlos Mota; Mynd: William Waldron
Það er ekki oft sem verk skáldaða sitcom-arkitektsins Mike Brady koma upp í hugann, en þegar Bruce Glickman og Wilson Henley lentu í búgarði með útsýni yfir rólandi hæðir í Connecticut, var það eina sem þurfti að opna útidyrnar. „Þetta leit svolítið út The Brady Bunch hús inni, "rifjar upp Glickman með hlátri. Uppbyggingin, byggð árið 1954, hafði góðar línur, flatt þak og víður umhverfi, en fyrri eigendur höfðu gefið því sveitaball beint úr miðsteypu, alveg niður að múrsteini gólf og veggir hliða hliða.
Í stað þess að beina Brady þegar þeir skipuleggja endurnýjun sína, ákölluðu hjónin draug Richard Neutra. Eigendur Tribeca gallerísins / verslunarinnar Duane, sem sérhæfir sig í miðju aldarhönnun, ímynduðu Glickman og Henley ímyndunarafl að þetta væri í raun eitt af meistaraverkum Neutra - og í sárri þörf fyrir endurreisn. Eins og Henley segir: "Við endurbyggðum húsið eins og það hefði verið byggt svona til að byrja með."
Parkagarðarnir bentu til nokkurrar stjörnu DNA og fljótlega uppgötvuðu mennirnir að eignin væri verk Charles Middeleer, landslagsarkitekts sem starfaði á Guggenheim-safninu. Það hafði augnablik af miklum glæsibrag, svo sem háum steinvegg sem halar glervegg við útidyrnar og tengir að utan og innan, gífurlegur arinn sem rammaður er inn af granítplötum og stórkostlegu útsýni. Því miður voru lágar hurðir, minni gluggar en óskað og Rustic lýkur einnig hluti af samkomulaginu.
Þau hjónin höfðu áður endurreist bóndabæ frá 1740 áratugnum í grenndinni sem helgiheimili, en þau komust að því að endurnýjun eitthvað nútímalegs er mun vandmeðfarin reynsla. „Með fornhúsi geturðu slegið í mótun, en hér þurfti hver saumur að vera fullkominn,“ segir Glickman. „Þú getur ekki farið meira en áttunda tommu frá þér.“ Að ná öllu fullkomlega rétti tók miklu lengri tíma en áætlað var, svo hjónin tjölduðu út í sundlaugarhúsinu á meðan. Þessi útvíkkaða útlegð á staðnum gaf þeim færi á að íhuga vandlega hvert húsgögn sem þau þurftu að kaupa.
„Fyrrum staður okkar var mjög lagskiptur og mjög sveitamaður og ekkert af þeim húsgögnum virkaði,“ útskýrir Henley. Í þetta skiptið ákváðu þeir að gefast upp fyrir óskemmtilegri sveiflu. Inn í stofu fór lítill-flengdur Flórens Knoll-sófi bólstruður í jarðbundnu flaueli, Robsjohn-Gibbings stólar þaktir í nubby bouclé og Karl Springer leikborði með heitbleikri kotra borð falin að innan. Og þar sem, eins og Henley segir, „Það verður næstum ómögulegt að finna góð skartgripagögn á sanngjörnu verði,“ fóru mennirnir einnig með inniskó í Hollywood-stíl úr Duane Modern safninu af miðjum aldar innblásnum hönnun.
Þó að viðhorfið hér sé skörp og hreint tekst það líka að vera kynþokkafullt og notalegt. „Það er ekkert harðbrotið,“ útskýrir Glickman. „Við notuðum grasklút á veggjum hjónaherbergisins og teppi á gólfinu. Sannkallað módernistahús væri með hvítri málningu og berum gólfum.“ Í stofunni eru teygjanleg ullarmerki dregin á nóttunni til að hylja nýju gólf til lofts, rennandi glerhurðir í atvinnuskyni. (Á daginn hverfa blöðin, sem eru snjallt hengd á braut, sem eru felld í loftið, í veggvasa.) Mörg málverkanna virðast eiga sér stað líka á Eisenhower tímum, en þau eru í raun samtímaverk eftir Jean- Marc Louis, belgískur listamaður sem vísar á meistara abstrakt málverks.
Þessar tvær hóflegu viðbætur smíðaðar í hvorum enda hússins - önnur inniheldur morgunverðarsal, hin stækkuðu hjónaherbergi - sameinast óaðfinnanlega og upprunalega uppbyggingin. Svo er einnig með nýja steypuhlífina á bókasafninu. Skipt var um borð og köttur að utan fyrir Dryvit fyrir glæsilegt útlit sem minnir á máluða steypuskinn Guggenheim-safnsins. „Húsið sagði okkur hvað við eigum að gera,“ segir Glickman. „Það er ekki ósvipað því hvernig Nýja-Englendingar hafa alltaf bætt við sig í bæjarhúsum.“
En fá sveitabæ er hægt að kalla flott. Hjónin hafa dregið af sér erfiðan jöfnunaraðgerð: Sveitaborg sem er einfaldlega glæsilegt. Allir tóku eftir aðgreiningunni, við the vegur. Þegar Glickman og Henley bjóða kokteilveislur og kvöldverði, hafa vinir tilhneigingu til að klæða sig upp þrátt fyrir sveitaballið. „Beinnir strákar segja að þeim líði eins og Dean Martin í þessu húsi,“ segir Glickman stoltur. „Það er Palm Springs í Connecticut.“