Ef lind væri endurholdgun eins og plöntur, hvaða tegund væri það þá? Þetta er ekki frumspekileg bragðspurning; það er eitthvað sem James Dinsmore hugleiðir á hverjum degi. Lægum og blómstrandi fylgni við uppsprettur, súlur, veggi, svalir og gólfefni eru þessum landslagsmarkitekt sem skiptir höfuðmáli áhyggjuefni, sem girti sex af sjö plús hektara sínum í Olivebridge, New York, til að skapa gríðarlegan garð um 20 herbergi, rýmið skipt og skreytt með hundruðum trjáa, runna, fjölærna og árlegra.
Eftir að Dinsmore byggði hús sitt á hæstu hæð hússins byrjaði hann strax að gera tilraunir með byggingarlistar landslagsins. Fyrir utan útidyrahurðina er verönd, sem hann vildi landamæri með klassískum hætti með dálkum og lítilli svigrúm. Frekar en marmara og steinn gróðursetti hann háa arborvitae sem súlur og Spiraea „Anthony Waterer“ sem sprengjuvörpinn. Handan við veröndina er áhrifamikill ævarandi parterre, hver hluti annarrar lögunar (demantur, hringur, X og kross) og litasamsetning - blá-bleikur-fjólublár, hvít-bleikur-rauður, blá-gull og appelsínugul-rauður, í sömu röð .
„Vegna þess að ég átti ekki peninga til að keyra vatnsaðgerðir um alla eignina,“ segir Dinsmore, „ég reyndi að búa til blóma uppsprettur.“ Svo, til dæmis, í einum fjórðungi parterre - hver fjórðungur mælist um 60 fet að stærð - plantaði Dinsmore hring af dvergboxwood til að samsvara lágum brún lindar. Í miðju er grátandi mulberry tré, bognar greinar þess víkja í laug af bláu nepeta "vatni."
Ekki allir „vatnsaðgerðir“ eignarinnar eru innblásnir af plöntuefni. Það er annar „lind“, þar sem fjórðungar fjölærra parterre hittast - það er fuglabað fyllt með fáum svörtum steinum, með „þotu“ af lóðréttu bergi umkringd „gáfu“ af samsærlega minni steinum. Niðri í hæðinni fyrir aftan húsið steinsofnar „babbles“, svo að segja, að halla „gilju“ búin til með hærri gróðursetningu í röð: Kóreska boxwood, þýsk skeggjað iris og að lokum, columnar einir („Skyrocket“).
Dinsmore viðurkennir að óheiðarlegur þáttur fyrirtækis síns. „Ég elska auðvitað þessa ensku og frönsku garði sem skiptast í herbergi sem eru merkt með snyrtilegum varnargarða sem þeir hafa sex af vönduðu sníflækjum til starfa fyrir,“ segir hann og hlær. Þar sem Dinsmore hafði ekki garðræktarstarfsmenn Sir Harold Nicholson og Vita Sackville-West eða Cardinal Richelieu, valdi Dinsmore í staðinn áhættuefni sem myndi vaxa að áætluðu hæð og hlutfalli sem hann þurfti. „Ég hef aldrei snert þau með skæri,“ státar hann af áhættuvörn arborvitae og Euonymus alata (brennandi runna), þó að hann viðurkenni að „gosbrunnur“ af berberi (Berberis „Crimson Pygmy“) þarfnast „stöku stundar.“ Þrátt fyrir þessa dagana er hann búinn að garði nánast sóló, Dinsmore tálbeitt vinum sínum til að gróðursetja veislur um helgina til að setja upp fyrstu uppbyggingu trjáa og runna.
Að láta verja elta náttúrulegar hvatir sínar mýkir íburðarmikla uppbyggingu garðsins og gerir hann afslappaðri og nútímalegri. Farinn er viðhaldið sem þú gætir búist við af svona óhemju formlegri áætlun. Ennþá, segir Dinsmore um sívaxandi verkefni sitt, „það er annað hvort magnað eða geðveikt.“