Ofur flottur, öfgafullur glam stúdíó Adrian, hannaður af Tony Duquette.
Í Regency Redux: High Style Interiors: Napoleonic, Classical Moderne og Hollywood Regency, nefnir rithöfundurinn Emily Eerdmans anecdote þar sem couturier til stjarnanna Adrian fól Tony Duquette að hanna Beverly Hills kjólskála sína. Og tilskipunin sem Adrian gaf Duquette var í raun alveg einföld - „Amaze me“. Hversu stórkostlegur er það? Ég er viss um að fyrir mörg ykkar hönnuðir, þessi tvö litlu orð, sem viðskiptavinur segir, gætu verið eins og manna frá himni. Það er tilskipun sem veitir hönnuðinum leyfi til að draga öll stoppistöðvarnar og lausan tauminn fullur kraftur sköpunargleði manns. En ég geri ráð fyrir að það sé líka skipun sem er full af óvissu og sem gæti eflt sviðsfrakt.
Ég hef verið að hugsa um þessa sögu í nokkrar vikur núna vegna þess að ég myndi elska að segja tilteknum einstaklingum „Komdu mér á óvart“ - skóasölumaðurinn minn hjá Neiman Marcus, aðalverktaka mínum, og hárgreiðslukonunni minni til dæmis (og allir þrír eru fallegir frábær svo ég er fullviss um að þeir gætu gert það.) En hvað varðar hönnun þá sérðu stundum innréttingu og þú getur bara sagt að hönnuðurinn fannst knúinn til að gefa viðskiptavininum eitthvað sérstakt og vel, ótrúlegt. Ég velti því fyrir mér hvort þetta gæti hafa verið raunin í eftirfarandi innréttingum (og garði líka).
Parísaríbúð Charles de Beistegui, ca. 1933. Hannað af Le Corbusier og Pierre Jeanneret og í íbúðinni var þessi töfrandi sementstiga máluð blá og hvít. Athugið líka kristaljárnið.
Forstofan í Sa Torre Cega, Cala Ratjada, Mallorca, Spáni. Carlos Ortiz-Cabrera frá Maison Jansen sá um Pop Art útlit, trompe l'oeil málað gólf í anddyri.
Baðherbergið í Madríd hertogaynjan af Alba, hannað af Armand Rateau, ca. 1925. Baðið var skorið úr einu stykki af hvítum marmara og veggirnir voru þaktir í gullskúffu með tjöldum af gerðargerð.
Hægt er að nota landslagshönnun líka til að undra eins og sést hér í garðinum í Parísarheimili Mimi Pecci-Blunt í París, c. 1926.