Stíll af: Gena Sigala; Mynd: Pieter Estersohn
„Fólk ræður hönnuðum til að koma saman öllum þeim ólíku hlutum í lífi sínu,“ segir Sheila Bridges. „Og að koma þeim saman á þann hátt sem er skynsamlegt.“ Innanhönnuður Harlem byggði frammi fyrir svo mikilli áskorun fyrir nokkrum árum, þegar New York par með tvö ung börn réðu hana til að skreyta Victorian raðhús nálægt Gramercy Park. Eiginmaðurinn og eiginkonan, sem bæði koma frá Nýja Englandi, eiga snemma amerísk verk en finnast þau vera teiknuð af Art Deco og nútímalegum stíl. Þeir hafa yfir að ráða töfrandi listasafni sem inniheldur verk eftir Jasper Johns, Richard Diebenkorn og Le Corbusier. „Eins og svo margir,“ segir Bridges, „hverjir þessir viðskiptavinir eru er sambland af því sem þeir ólust upp við og þess sem þeir uppgötvuðu á eigin spýtur.“
Hún þurfti ekki aðeins að samþætta söfn hjónanna í óaðfinnanlega heild; hún varð að gera hið virðulega raðhús fjölskylduvænt. Viðskiptavinirnir höfðu orðið ástfangnir af marmara arni hússins, háu lofti og frönskum hurðum sem bjóða sólarljósi inn í stofu og borðstofu. Meðfædd glæsileiki hússins hentaði samt ekki alveg sínum lífsstíl sem ungir foreldrar; það var reist árið 1857 fyrir hæstaréttardómara ríkisins, sem eflaust skemmti sér með því formfestu sem stífar, hnefaleikadeildir hvöttu til. Arkitekt David Hottenroth enduruppbyggði skipulag á fyrstu hæð, tók niður veggi milli stofu og borðstofu og opnaði borðstofu í eldhúsinu. Niðurstaðan var rúmgóður striga sem Bridges gat unnið á. „Fyrir mig var markmiðið að gera það fallegt en líka líflegt og þægilegt,“ segir hún. „Þetta eru svona foreldrar sem vilja að heimili þeirra verði aðgengilegt fyrir börnin sín. Þau vilja að þau njóti allra rýma.“
Stíll af: Gena Sigala; Mynd: Pieter Estersohn
Bridges er þekktur fyrir að sameina hefð - hún hitti aldrei rönd sem henni líkaði ekki - með nútíma næmni og vandlega mældri edginess. (Gott dæmi um þetta óhefðbundna næmni: Glaðlegt og viturlegt nafn hennar, veggfóðursmynstur Harlem Toile de Jouy.) Hún lét stofuna mála djörf, glaðan gulan. „Það er ferskt og ungt og óákveðið,“ segir hún. "Ekki það sem þú sérð venjulega þegar þú labbar í raðhús einhvers." Belgískur skáp úr mahogní og austurrískir hægindastólar kinka kolli á ást parsins á Deco; jafnvel nútímalegt sebrahout kokteilborð bendir til Faubourg Saint-Germain salernis frá fjórða áratugnum. Á sama tíma náði Bridges samsvarandi sófa og stólum sem hún fann á 1. diskar með glitrandi mynstri hringa og torga. „Þegar settið var komið var það þakið brúnt flaueli sem fannst þungt og þungt. Mér líst vel á hvernig rúmfræðin spilar með Deco þema.“
Borðstofan er tiltölulega lægð, með þögguð snertingu af lit og mynstri: silki gardínur röndóttar gular og bláar, handmáluð gólfdúk úr óhlutbundnum smári laufum, samsvarandi stólum að eigin hönnun Bridges í fölbláu grasafriti. Það er samt nógu notalegt að börnin geti leikið eða unnið heimanám við borðstofuborðið á meðan foreldrarnir elda - og þessi munur leynir leka af völdum barna. „Við Scotchgarded allt þetta,“ segir Bridges með hlátur.
Bridges faðma að sér rými en skilur að það er mikilvægt að koma í veg fyrir að fjölbreyttir þættir skelli á. Fyrir þetta heimili ríkti hún í mögulegri óreiðu með því að nota stöðuga litatöflu og með því að endurtaka áferð og smáatriði frá einni hæð til annarrar. Glitrandi kvikasilfursgler birtist í fyrirkomulagi á fornflöskum á skápnum á 19. öld í borðstofunni og aftur í par lampa sem hún valdi fyrir setusvæði hjónaherbergisins.
Samræmi útilokar þó ekki óvart. Bridges vildu kynna búningsklefann nokkra orku og sannfærðu eigendur um að láta hana hylja veggi með handmáluðu veggmynd af Central Park, heill með þekkjanlegum byggingum, gegn ljómandi bláum himni. „Það bætir mjög skemmtilega við,“ segir hún.
Annað óvænt snerting er bókasafnið á annarri hæð, sem hefur tilfinningu klassísks karlaliðs, með fágaðri klæðningu úr mahognu og stólum úr antik leðri. Hér færist litatöflu yfir í grátt, brúnt og rautt. Eiginmaðurinn vinnur við írskt skrifborðið, um það bil 1840. Bridges hannaði sófa bólstraðan úr ryðlitum ull og gólf til lofts gluggatjöld eru djörf Regency rönd. „Hugmyndin var að skapa smá formsatriði,“ segir hún. „Það er eitthvað við röndina sem er karlmannleg án þess að vera ofarlega. Þetta er ekki fólkið sem vill að hlutirnir verði of skreyttir. Ég held ekki að fólk sem vill það ráða mig.“