Þú veist ekki hversu sársaukafullt það var fyrir mig að slá þennan titil. Já, það eru til Suðurnesjamenn sem kunna að teljast kláðir, en á heildina litið held ég að við höfum ansi góðan smekk. Og þrátt fyrir þá staðreynd að ég elska „Hönnun kvenna“ virtist sýningin innihalda mikið af slæmum innréttingum með kurteisi af hópi skreytingafyrirtækja í Suður-Ameríku og hjálpaði aðeins til við að viðurkenna þessa illu staðalímynd. Einn suðurríkjamaður sem hafði mikla stíl og smekk, að minnsta kosti fyrir mig, var Wallis, hertogaynjan af Windsor. Ég mun ekki neita því að konan var með virkilega klikkaðan siðferðislegan áttavita og ég get vissulega ekki haldið henni upp sem leiðarljós dyggðar. En konan var með stíl í fjöldanum.
Billy Baldwin var ekki alveg sammála og merkti í raun skreytingar Wallis sem „klímsaman suðurbragð“. Nú velti ég fyrir mér - heldurðu að Baldwin hafi sannarlega trúað þessu? Eða voru þetta súru vínber? Ég veit það ekki, en ég er ekki alveg sammála honum. Nema ... fyrir svefnherbergið efst. Þetta pastelkonfekt var svefnherbergi Wallis við The Mill, sveitahús Windsors. Það er litrík og sirkuslíkt með þessum röndum og harlekínprentum. Ég myndi ekki kalla það suðurríki, en ég er hræddur um að mér finnist það svolítið klárt.
Svo hvað finnst þér? Var smekkur Wallis gallalaus og var svefnherbergið á The Mill einfaldlega frávik? (Ég hef tekið nokkrar aðrar myndir af heimili Windsor í Bois de Boulogne til samanburðar.) Var hún ábyrg fyrir viðurkenningarnar sem við höfum safnað á hana? Eða, skelfing frá hryllingi, sýndi hún virkilega klístrað suðrænan smekk? Við skulum ræða.
Wallis lauk á Schiaparelli. Hún var engin fegurð en sá kjóll var guðlegur.
Bókasafnið á heimili Windsors í París í Bois de Boulogne
Boudoirið sem aðgreindi svefnherbergi Windsors, París