Með kurteisi af Christine Organ
Hvert ár um þennan tíma höfum ég og maðurinn minn sömu rök: alvöru eða gervi tré? Hann, staðfastur talsmaður hefðarinnar, berst fyrir alvöru tré, einn þakinn litríkum ljósum og skrautum sem ekki eru samsvarandi. Ég, raunsær og nokkuð latur heimavinnandi, berjast fyrir gervitré, eitt snyrt með hvítum ljósum og samhæfðu rauðu og silfri skrauti.
Maðurinn minn vill tilfinning um hátíðirnar - nægjusemi, tilhlökkun og hefð. Ég vil aftur á móti líta um hátíðirnar - glæsileika, fortíðarþrá og snyrtilega pakkað mynd af hamingju.
„Ekta tré lyktar eins og hátíðirnar,“ segir hann.
„En það skilur eftir sóðalegar furu nálar um allt fjölskylduherbergið,“ vinn ég á móti.
„Sannarlega er ódýrara.“
„En falsa er minni vinna.“
„Það er það sem við gerum alltaf. Við förum saman tré, sem fjölskylda.“
Og þar endar rifrildið.
Það sem ég óttast mest við hátíðirnar eru ofblástur væntingarnar og þrýstingurinn sem við leggjum á okkur fyrir hátíðirnar að líta út og líða glansandi, óspilltur, fullkominn.
Við fjögur förum út á föstudaginn eftir þakkargjörðina til að ná í okkar raunverulega tré - jæja, eins raunveruleg og trén sem koma fyrirfram skorin úr leikskólanum niður götuna. Maðurinn minn strengir ljósin. Ég ryksuga furu nálar og velti því fyrir mér hvort kannski á næsta ári muni ég vinna falsa / raunverulega tré umræðu.
Á síðasta ári féll tré okkar hvorki meira né minna en þrjú sinnum og skilur eftir sig haug af brotnum skrauti, greinum og furuálum í kjölfar þess. Þegar það gerðist í annað sinn á einum eftirmiðdegi leit elsti sonur minn á mig með víðtæk augu og spurði: „Hvað gerum við gera?"
Ég gekk inn í eldhús, greip símann minn og tók mynd. „Við hlæjum og tökum mynd,“ sagði ég.
Svo tók ég tréð upp -aftur!–Og við hékkum skrautin sem hægt var að bjarga. Ég nennti ekki einu sinni að laga ljósin, lét þau í staðinn liggja í hörmulegu flækja á annarri hlið trésins. Ég kímdi við hversu fáránlegt tréið okkar leit út og söng með hverju því jólalagi sem var í útvarpinu á meðan ég setti skraut aftur á tréð. Eitthvað braust upp í mér ásamt öllum þessum brotnu skrauti og ég áttaði mig á því að það sem ég óttast mest við hátíðirnar er ekki tréð eða húsverkin.
Það sem ég óttast mest við hátíðirnar eru of uppblásnar væntingar og þrýstingurinn sem við leggjum á okkur fyrir jólin að líta út og líða glansandi, óspilltur, fullkominn.
Því sannleikurinn er sá að hátíðirnar uppfylla sjaldan þær fullkomnu væntingar sem við gerum til þeirra. Hjá sumum okkar eru hátíðirnar mjög erfiðar. Hátíðirnar geta verið þungar og fullar af tilfinningum, sem sumar skilja við kannski ekki einu sinni. Og þrátt fyrir brosmildar myndir sem við birtum á samfélagsmiðlum og glansandi myndir af því hvernig við vonum að fríið okkar líti út, þá er stundum falinn og sársaukafullur sannleikur. Reyndar voru í fyrra fyrstu jólin í áratug sem fólu ekki í mér að gráta hljóðlega á baðherberginu eða gráta gráta hátt í bílnum eða gráta stórkostlega þegar ég setti gjafir undir tréð. Jú, hátíðirnar voru langt frá því að vera fullkomnar en í fyrra voru einu tárin sem ég varpaði yfirgnæfandi þakklæti.
Vegna þess að á einhverjum tímapunkti fattaði ég eitthvað ómissandi: líta um hátíðirnar fer algjörlega eftir því hvað við veljum að sjá ogtilfinning um hátíðirnar veltur á því að gefa okkur leyfi til að gera einmitt það–finnst.
Hátíðirnar fylgja heilu fjalli af varnarleysi, tilfinningum, töktuðum örum, opnum sárum og óraunhæfum væntingum. Og við þurfum ekki að láta eins og þessar tilfinningar séu ekki til; við þurfum ekki að búa til fullkomna mynd af því hvernig hátíðirnar ættu að líta út.
Ég er ekki viss um hvenær ég komst að þessari framkvæmd. Það gæti hafa verið þegar ég skellti kransanum í sorpið, muldraði meira en nokkur reið bölvunarorð. Það gæti hafa verið þegar tréð féll fyrir a þriðja tíma og ég hló áður en ég batt það við vegginn. Eða það gæti hafa verið þegar ég var umkringdur sóðaskap sem líkti nákvæmlega engu eins og myndin af því hvernig hátíðirnar ættu að líta út, að ég áttaði mig á því að þrátt fyrir allt var ég ánægður og ánægður.
Svo þó að ég ótti óraunhæfar væntingar, háleitar hugsjónir og gallalausar sýn á hátíðirnar, einbeiti ég mér í ár að meira en hvernig allt lítur út.
Ég er samt að keppa um tilbúið tré. Ég er ekki búinn að hreinsa upp furuálarnar á síðasta ári og ég er ekki viss um hversu mörg skraut í viðbót við höfum efni á að missa.
Fingrar fóru yfir.