Við vorum í miðri Wadi Rum Jórdaníu, einnig þekkt (meira rómantískt) sem Tunglið tunglsins. Rauðbrúnar víðáttan situr við jaðar Arabíu eyðimörkarinnar og státar af tómum víðáttum af sandi og 5.000 feta fjöllum.
Hópurinn - klæddur að níu í svörtu bandi - hafði setið aftan í pallbíl, ruglaður, í fjórar klukkustundir. En gestgjafi okkar, jórdanski fatahönnuðurinn Nafsika Skourti, lofaði því að óvart væri þess virði.
Þegar ég sat í flutningabílnum - sans sætisbeltið, með vindinn sem kastaði í andlitið - missti ég mig í smá stund í ótti mínum vegna orkunnar í eyðimörkinni. Það var logn og fallegt; það voru bara við, enginn annar.
Og þá, eins og ljósrofi, þá setur sólin niður og varð allt svart. Við keyrðum í 25 mínútur í viðbót en það leið miklu lengur. Það er erfitt að halda tíma þegar þú ert langt frá siðmenningu, hefur ekki hugmynd um hvert þú stefnir og getur ekki séð neitt.
Að lokum fór að hægja á flutningabílnum og við gátum séð dauft ljós í fjarlægð milli tveggja stórfelldra gljúfra. Hrærðist nær, það kom í brennidepli: teningur með neonljósum teningi, umkringdur einu borði. Vitinn okkar í eyðimörkinni.
Þegar við hoppuðum út, bauð Oud-leikmaður okkur velkomna í „ósýnilega herbergið.“ Stálbyggingin sjálf var glæsileg hönnun, sem nær næstum 15 fet þvers og með borði sett fyrir 14 í miðjunni.
Ljósdíóða LED varpar ljóma yfir veggi gljúfrisins, lýsir upp allt rýmið fyrir kvöldið og lýsir upp gegnsætt borð og stóla eins og ljósaperur; mjúkt litlítið borðmynd sett brönugrös samhliða sérsniðnum Nafsika Skourti plötum og miðstykki úr óbyggðargrjóti.
Skourti bauð upp á ristað brauð og við lögðum af stað.